Prolog

   Siedziałem na parapecie wpatrując się w duży zeszyt, leżący na moich kolanach. Nie, stop! Tym na co patrzyłem, były rzędy cyfr i znaków. Na moje nieszczęście dominowały tam minusy, nie plusy.  

   Westchnąłem cicho. Rzuciłem zeszyt na łóżko. Wylądował na samej krawędzi i już po chwili zsunął się na podłogę. Trudno.  

   Nie miałem już sił na wykonywanie niekończących się obliczeń. W dodatku wyniki coraz bardziej przyprawiały mnie o ból głowy. Wychodziło na to, że jeśli dalej tak pójdzie, to nie wystarczy mi pieniędzy nawet na opłacenie czynszu. Nie miałem pojęcia co wtedy zrobię.

   Postanowione. Muszę znaleźć nową pracę. Nie wiem jak pogodzę ją ze szkołą, ale poradzę sobie sam. Jak zawsze zresztą.  

   Spojrzałem na ulice. O tej porze krzątało się tam jeszcze sporo ludzi. Ciekawe dokąd zmierza każde z nich?
   Zeskoczyłem z parapetu, uważając na jedyną w całym mieszkaniu roślinkę. 

   Z szuflady ze stolika nocnego wyciągnąłem swoją komórkę. Położyłem się wygodnie na łóżku, rozkładając się na nim niczym król, choć było dosyć małe. Wybrałem numer. Ten sam od jedenastu lat. Usłyszałem sygnał łączenia. Jeden, drugi, trzeci...Nikt nie odbierał. Znowu. Co dziwniejsze, sygnał nie był odrzucany. Nigdy nie zdarzyło się też, by był wyłączony.  

   To dodawało mi nadziei.  

   Wyłączyłam telewizor i otworzyłam szafkę, w poszukiwaniu świeżego, czystego ręcznika. Miałam zamiar wziąć prysznic, jednak jak zwykle, ktoś musiał pokrzyżować moje plany.
   Drzwi otworzyły się z hukiem i pokonując krótki korytarz, do pokoju wbiegła czerwonowłosa dziewczyna. Gdy tylko mnie zobaczyła, dosłownie krzyknęła do mnie.

  - Sakura, jest źle! - mówiła rozgorączkowana. Co więcej, wydawała się być bardzo poważna. Zaniepokoiło mnie to. Karin poważna? To się praktycznie nie zdarzało.  

   - O co chodzi? - zapytałam natychmiast, przy okazji karząc jej usiąść obok mnie na sofie.
  - Sakura – wypowiedziała powtórnie moje imię, jakby myślała, że wcześniej nie usłyszałam – właśnie dowiedziałam się, że mój brat wraca! - widziałam przerażenie w jej oczach. Przyjaźniłyśmy się od jakiegoś czasu. Doskonale wiedziałam, co to znaczyło. Mimo że byłam trochę zaskoczona, starałam się zachować spokój, by nie denerwować jeszcze bardziej Karin.

   - Spokojnie – przytuliłam ją. Wydawało się, że zaraz miała się rozpłakać – poradzisz sobie. Pomogę ci.

***

Witam wszystkich na moim blogu! Mam nadzieję, że opowiadanie spodoba się Wam i będziecie tu często zaglądać. Liczę na szczere opinie, nawet, jeśli będą bardzo krytyczne :)

Pozdrawiam! :)